Presteren, administreren en scoren
Een zonnige zondagmiddag. Ik zit op een verjaardag en wil net een hapje nemen van mijn taart. Dan spreekt een vriendelijke vrouw van middelbare leeftijd me aan: “Hee! Jij doet toch ook iets in het onderwijs?”
Als ik haar aankijk, steekt ze direct van wal. Ze vertelt dat ze al lang juf is. Met veel plezier. En alle liefde. Maar het is niet leuk meer. Frustrerend zelfs. Eigenlijk al jaren. En het wordt steeds erger. Ze heeft het gevoel alleen maar te moeten presteren. En administreren. Scoren. Cijfertjes halen. Het voelt als moeten. Heel veel moeten. Voor haar. Maar zéker ook voor de kinderen. En dan heeft ze ook nog een directeur ‘die er niks van snapt’… “Die zit alleen maar op de cijfertjes.”
Lekker hoge cijfers scoren. Dan is hij blij.
“Maar dat is niet goed voor kinderen, he? Weet je wel wat we van die kinderen vragen? En wat er allemaal van ons gevraagd wordt?” Ze lijkt zich te schamen als ze vertelt dat het al zo erg is dat ze afgelopen week zelfs blij was dat een kind uit haar groep verwezen werd naar een school voor speciaal onderwijs. “Je gelooft het toch niet? Dat het al zover is gekomen dat ik blij ben als een kind weg gaat? Dan is er toch iets niet goed? Waar zijn we dan mee bezig?”
Ze vertelt over het mannetje. Een kereltje van 8 jaar wat niet ‘mee’ kan. Hij valt niet binnen de norm. Al een jaar gedoubleerd en vanaf de start van het schooljaar zit hij in haar verlengde instructiegroepje. En toch lukt het niet. Zijn cijfers zijn echt te laag. Dat zorgt voor druk. Ze doet zó haar best om ervoor te zorgen dat hij zich fijn voelt. Waar ze maar kan geeft ze hem complimentjes. Maar ja. De stof in de klas is gewoon echt te moeilijk. Zelfs de 3ster-aanpak van de methode lukt niet. En zij moet door. Door in de methode. Door met het programma. Samen met de intern begeleider en ouders heeft ze een hulpplan opgesteld. Drie keer per week drie kwartier met de RT’er mee.
“Maar… Ja… Dat helpt natuurlijk ook niet. Uiteindelijk is het gewoon pleisters plakken. Snap je? Het is echt niet zo dat hij na een paar weken extra oefenen in een klein groepje ineens ‘mee’ kan. Ik kan wel blijven trekken, maar daar groeit hij echt niet van. Zo’n ventje vraagt gewoon iets anders. Een andere aanpak. Een ander tempo. Maar daar heb ik echt geen tijd voor. Dat is frustrerend, hoor!”
Het doet haar verdriet dat ze het niet goed genoeg kan doen. Dat er nog veel meer kinderen zijn die haar aandacht nodig hebben. Het lukt gewoon niet allemaal. Ze vertrouwt me toe dat dit mannetje er niet leuker op is geworden de laatste jaren. Knap lastig zelfs op momenten. Ze vraagt of ik wel weet hoeveel tijd dát dan weer kost. Dat gedoe. Steeds maar waarschuwen. En iedere keer ruzies oplossen. Wéér in gesprek. Met kinderen. Met ouders. Met collega’s. Ze zucht…
“Snap je?” Vraagt ze. “Snap je dat ik er klaar mee ben? Daarvoor heb ik niet voor dit vak gekozen. Het is gewoon echt niet goed wat we doen. We moeten stoppen met al dat moeten.”
Ademloos luister ik naar haar verhaal. Zó herkenbaar. Al die ouders, collega’s én kinderen die hetzelfde zeggen. Al die spanning. Die stress. Die druk… We moeten inderdaad stoppen met al dat moeten. Het is niet goed. Voor niemand.
Meer weten:
Heel fijn dat steeds meer scholen laten zien dat het écht anders kan? Niet systeemgericht, maar mens- en wereldgericht. Ook in jouw regio? Je vindt ze met een hartje op de kaart!
Boek:
Onderwijs VAN BINNENUIT
