De Staat van de thuiszitters – onterecht onderbelicht

Mismatch tussen kind en school

Op 14 april 2021 kwam de Staat van het onderwijs 2021 uit, uitgebracht door de onderwijsinspectie. 

Drs. Kim Castenmiller trof slechts vier keer het woordje thuiszitters aan in het rapport. Deze summiere aandacht beviel haar niet. Het was voor haar de aanleiding om zelf de handschoen op te pakken en de Staat van de thuiszitters te schrijven. Deze groep kinderen en jongeren, die veel en veel groter is dan de cijfers van OCW ons laten geloven, verdient de aandacht. In deze publicatie gaat Castenmiller in op achtergronden, biedt ze nieuwe perspectieven en reikt ze drie kernoplossingen aan. Lees het hele rapport hier: Staat van de thuiszitters Mei 2021 drs Kim Castenmiller

De onderwijscommissie in de Tweede Kamer heeft inmiddels ook kennisgenomen van het rapport en heeft het na afweging toe laten voegen aan het dossier Passend Onderwijs met stukken voor de gehele Tweede Kamer. Naar aanleiding van het Kohnstamm rapport i.o.v. NVP ‘Zicht op thuiszittende leerlingen’ waar Castenmiller zich kritisch over uit laat in haar publicatie, leveren diverse commissieleden inbreng verslag van een schriftelijk overleg. 

Het alternatief: drie kernoplossingen

Uit het rapport ‘De staat van de thuiszitter’ van Drs. Kim Castenmiller

‘Resumerend kunnen we zeggen: het thuiszittersvraagstuk was al jaren sluimerend aanwezig, voordat het in 2016 expliciete aandacht kreeg middels het thuiszitterspact. Daarmee zijn eerste stappen gezet om het daadwerkelijk op te gaan lossen, maar ik constateerde twee voornaamste pijnpunten. In de  cijfers van OCW wordt maar een deel van de groep belicht en we zijn gericht op het terugdringen zonder het probleem bij de wortel aan te pakken. Thuiszitten is uiteindelijk vaak het gevolg van een mismatch tussen het kind en de school. Die laatste verdient meer aandacht als factor in het geheel. OCW – en breder: de overheid – kan daarin ook naar zichzelf kijken. Het onderwijs verdient  investeringen. Randvoorwaarden voor passend onderwijs moeten beter worden ingevuld, naast meer geld waardoor kleinere klassen mogelijk zijn of meer investeren in de kwantiteit en kwaliteit van het lerarencorps, gaat het daarin ook om randvoorwaarden zoals het opheffen van belemmerende regelgeving die samenwerking tussen onderwijs en zorg in de weg kan staan. 

Er zijn al heel wat rapporten opgesteld en ook al heel wat aanbevelingen gedaan. Ik ga ze hier niet allemaal herhalen, dat voegt weinig toe. Maar het is wel tijd dat er minder onderzocht (ook al zijn er nog genoeg onderzoeksvragen te stellen en te beantwoorden) en gepraat wordt, en meer gedaan. Er zijn drie kernoplossingen waar nu iets te doen ligt.’