Forse  toename kansenongelijkheid is écht onverteerbaar

Het is op zich een probleem van alle tijden, de relatie tussen het ouderlijk opleidingsniveau en onderwijsachterstanden. Wat kan het onderwijs doen om te corrigeren? Is dit de taak van de overheid? Aan de hand van cijfers en diagrammen schetst Jonk de stand van zaken.

Hoewel gelijke kansen zeker een kerndoel van de inspectie van onderwijs is, merkt Jonker op dat het er in de maatschappelijke discussie nauwelijks over gaat. Terwijl de kwestie zeker meer prioriteit zou moeten hebben. Hij wijt de geringe aandacht aan twee zaken. Enerzijds een bepaald dedain over de hele linie van de maatschappij.

We denken in Nederland dat we het goed geregeld hebben

Daardoor hebben we niet goed inzicht in ongelijkheid. Als voorbeeld haalt hij het CPB aan. In hun rekenmodel om de gevolgen van het leenstelsel in te schatten was het mbo weggelaten, verreweg de grootste groep studenten. Anderzijds wordt de discussie maar al te vaak gekaapt door andere onderwerpen, zoals de machtsverhouding binnen het onderwijsveld. Zo kreeg ‘Het Alternatief’ – over de afrekencultuur in het onderwijs – alle aandacht, waar ‘Superschool’, een succesnummer over een achterstandsschool nauwelijks opgemerkt werd.

In het curriculum 2032 zagen we eenzelfde verschijnsel. De discussie ging uiteindelijk meer over wie het voor het zeggen heeft en waarom. Meer over waar de macht lag, dan over de inhoud. Hij haalt Schotland, Denemarken en België aan als landen waar de kansenongelijkheid wel beter op de kaart staat.

De inspecteur van onderwijs geeft zijn visie op de huidige stand van zaken. Wat zijn gelijke kansen in een wereld die door zoveel verschillen worden getekend?